از بهشت که بیرون آمد      

دارایی‌اش فقط یک سیب بود. سیبی که به وسوسه آن را چیده بود. و

مکافات این وسوسه هبوط بود 

فرشته‌ها گفتند: تو بی‌بهشت می‌میری. زمین جای تو نیست. زمین

همه ظلم است و فساد. و انسان گفت: اما من به خودم ظلم کرده‌ام.

زمین تاوان ظلم من است. اگر خدا چنین می‌خواهد، پس زمین از

بهشت بهتر است

خدا گفت: برو و بدان جاده‌ای که تو را دوباره به بهشت می‌رساند و

از زمین می‌گذرد؛ زمینی آکنده   از شروخیر، آکنده از حق و از

باطل، از خطا و از صواب؛ و اگر خیر و حق و صواب پیروز شد تو

باز خواهی گشت وگرنه  

و فرشته‌ها همه گریستند. اما انسان نرفت. انسان نمی‌توانست برود.

انسان بردرگاه بهشت وامانده بود. می‌ترسید و مردد بود

و آن وقت خدا چیزی به انسان داد. چیزی که هستی را مبهوت کرد

و کائنات را به غبطه واداشت

انسان دستهایش را گشود و خدا به او «اختیار» داد

خدا گفت: حال انتخاب کن. زیرا که تو برای انتخاب کردن

آفریده‌شدی. برو و بهترین را برگزین که بهشت پاداش به‌گزیدن

توست
عقل و دل و هزاران پیامبر نیز با تو خواهند آمد، تا توبهترین را

برگزینی. و آنگاه انسان زمین را انتخاب کرد. رنج و نبرد و

صبوری را. و این آغاز انسان بود

پرنده بر شانه های انسان نشست . انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت : اما من درخت نیستم . تو نمی توانی روی شانه ی من آشیانه بسازی

پرنده گفت : من فرق درخت ها و آدم ها را خوب می دانم . اما گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم

انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین اشتباه ممکن بود

پرنده گفت : راستی ، چرا پر زدن را کنار گذاشتی ؟

انسان منظور پرنده را نفهمید ، اما باز هم خندید

پرنده گفت : نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است . انسان دیگر نخندید . انگار ته ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد . چیزی که نمی دانست چیست . شاید یک آبی دور ، یک اوج دوست داشتنی.

پرنده گفت : غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که پر زدن از یادشان رفته است . درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرین نکند فراموشش می شود

پرنده این را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال کرد تا این که چشمش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد

آن وقت خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت : یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود . اما تو آسمان را ندیدی.

راستی عزیزم ، بال هایت را کجا گذاشتی ؟

انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد . آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست

سلامی خفن چو خفن ترین مصیبت جهان

خوبید دوستان

این اولین مطلبم هست

خواستم فقط یه عرض ادبی بکنم و خودمو معرفی کنم

چاکر همگی رفقا محسن هستم ؛ به همون مصیبت بیشتر عادت کردم

فعلا که 19 سال سن دارم

اهل تهران نچندان بزرگ هم هستیم

منتظر پیشنهادای خفنتون هم هستم

میخوام ببینم چی بنویسم توی بلاگم