خاک را تجربه کردن زیباست

زندگی را ،

         مرگ را ، هذیان را . . .

و در اندیشه رخوتناکی

                که ازل را به ابد ،

                     که جهان را به عدم ،

 و من سیر شده از خود را به تو پیوند می داد ،

                                       غوطه خوردن زیباست .

شاید اینجا . . . آنجا

            در پناه دودی

                 که مه آلودترین روزجهان در پس اوست

بتوان مرگی دید ، مرگی دید

        که شقایق ها هم ، گلها هم ، زندگی هم . . .

مجو زیبایی بی حد و حسابش باشند .

و من آنروز چنین مرگی را

  به صد آغاز و به صد زیبایی

  و به هر آنچه که دوسش دارم

               . . . نتوانم بخشید .