و اما ...!

درد واسه دل از ضروریاته. درست حکم وضو رو واسه نماز داره. وضو که نباشه طهارتی تو کار نیست، در نتیجه بی ادبیه اینکه بخوای صاف وایسی رو به قبله و بی وضو خودتو دولا راست کنی . درست مث دل که اگه چیزی به اسم درد نداشته باشه، خلوت کردن باهاش کار بی خودیه . حالا بشین تا صبح ور دلتو باهاش از عشقت بگو

اما اصلاً وجود چیزی به اسم درد چه فایده ای واسه آدم داره ؟

واسه پخته شدن و مرد بار اومدنه ؟

واسه آدمای دیوونس ؟

واسه کلاس گذاشتن و ژست فیلسوفانه گرفتنه ؟

واسه معافی گرفتن از اموراته ؟

همه ی اینا می تونه باشه اما در کل تعریفی که من از این واژه دارم چیز دیگه ایه . همیشه بهش به عنوان یه محرک نگاه می کنم که منو وادار به تفکر می کنه یه تفکر مثبت اگر چه راه همچین صاف و خوش مسیری واسه رسیدن به نتیجه نیست اما به اعتقاد من یکی از بهترین راههاست و چقدر زیباست که آدم خودشو با درد بشناسه .

تو زندگی تک تک ماها یه عالم گره ی درهم پیچیده و بی سر و ته هست و دردی که ازش حرف می زنم تمام این گره ها رو باز می کنه و زیستن و نفس بیهوده خرج نکردنو بهمون یاد میده.

انسان تا وقتی که جایی زندگی می کنه که کوچکترین حس نیازی نسبت به چیزی نداره قدر داشته هاشو نمی دونه و نفس کشیدن براش چیز ارزشمندی نیست. اما همینکه چهار تا سنگ قبر و می بینه و تاریخ اومدن و رفتنشونو یه نگاه میندازه بودن براش قیمتی‌ترین دارایی میشه و این درست نتیجه گرفتن از همون درده

شریعتی بزرگ میگه :

درد انسان متعالی تنهایی و عشق است

دردتون درد عشق

عشقتون همیشگی