از بهشت که بیرون آمد      

دارایی‌اش فقط یک سیب بود. سیبی که به وسوسه آن را چیده بود. و

مکافات این وسوسه هبوط بود 

فرشته‌ها گفتند: تو بی‌بهشت می‌میری. زمین جای تو نیست. زمین

همه ظلم است و فساد. و انسان گفت: اما من به خودم ظلم کرده‌ام.

زمین تاوان ظلم من است. اگر خدا چنین می‌خواهد، پس زمین از

بهشت بهتر است

خدا گفت: برو و بدان جاده‌ای که تو را دوباره به بهشت می‌رساند و

از زمین می‌گذرد؛ زمینی آکنده   از شروخیر، آکنده از حق و از

باطل، از خطا و از صواب؛ و اگر خیر و حق و صواب پیروز شد تو

باز خواهی گشت وگرنه  

و فرشته‌ها همه گریستند. اما انسان نرفت. انسان نمی‌توانست برود.

انسان بردرگاه بهشت وامانده بود. می‌ترسید و مردد بود

و آن وقت خدا چیزی به انسان داد. چیزی که هستی را مبهوت کرد

و کائنات را به غبطه واداشت

انسان دستهایش را گشود و خدا به او «اختیار» داد

خدا گفت: حال انتخاب کن. زیرا که تو برای انتخاب کردن

آفریده‌شدی. برو و بهترین را برگزین که بهشت پاداش به‌گزیدن

توست
عقل و دل و هزاران پیامبر نیز با تو خواهند آمد، تا توبهترین را

برگزینی. و آنگاه انسان زمین را انتخاب کرد. رنج و نبرد و

صبوری را. و این آغاز انسان بود