من کیستم، من که بودم، که خواهم بود..

 من سکوت شکسته ام..من سایه ای سرد بودم،

و با تو آسمان را لمس خواهم کرد.

تکاپوی من و کاغذ. تلاشی برای بیان حسی است که تو به من داده ای.

کوچک است دستان من برای بیان بزرگی تو. تمام زبان ها،دفترها و بودن ها..

برای بیان تو کم رنگ است.

هیچ چیز مرا بیان نمی کند و تو را ترسیم..

تنها می دانم که خوبم و با تو خوب تر خواهم بود.

می دانم که تو را دوست دارم و نخواهم جز تو هر آنچه که هست..

آری دیوار تنهایی من در این گذرگاه امروز فرو ریخته.

و خزان من به غربت رفته.

تو زمستان روح خسته مرا می رانی.

آری من امروز دوردست ترین افق ها را می شنوم.

و باز هم سکوت..

سکوت های طولانی من...

چه خواهم گفت..تو میدانی...

و باز هم نقش هایی پراکنده بر پرده وجودم که تو این آشفتگی را می فهمی.

و این مرا بس است..

چرا که تو را سایه خویش میدانم.....